Echa pielgrzyma - Benjamin H. Barton

To pierwsza publikacja pełnego zbioru kazań Benjamina H. Bartona po polsku. Autor jest już jednak znany polskiemu czytelnikowi – na łamach czasopisma Na Straży w latach 1964-71 ukazało się 9 jego kazań. Oryginalne, amerykańskie wydanie zbioru pojawiło się w 1987, a następnie w 2010 r. i zostało zatytułowane „Echa pielgrzyma”. Brat Barton nie był pisarzem. W zbiorze tym jest zaledwie kilka jego notatek i jedna rozprawa na temat okupu i ofiary za grzech. Pozostałe setki stron to zapiski braci, którzy z zapartym tchem słuchali go na konwencjach i w braterskich domach. Są tam także obszerne stenogramy jego wystąpień na większych i bardziej oficjalnych spotkaniach badaczy Pisma Świętego. Na końcu książki można też przeczytać kilka jego listów i poetyckich refleksji. Teksty te zapisane są w różnych stylach – od zwięzłych, hasłowych notatek, przez dokładne zapisy nieformalnych przemówień i prywatne listy, aż po poetyckie i bardzo osobiste wypowiedzi samego autora.

Chcąc się przekonać, dlaczego Benjamin H. Barton był tak lubianym mówcą, trzeba koniecznie poczytać dosłowne zapisy jego rzeczywistych wystąpień. Nie tylko ciekawie analizuje on tekst biblijny, ale także przytacza dziesiątki przykładów ze swoich osobistych przeżyć, rozmów ze znanymi i przypadkowymi osobami oraz wprowadza fikcyjne dialogi, tworzone dla lepszego zobrazowania omawianych zagadnień. Wielką ozdobą jego kazań jest też sympatyczne poczucie humoru. Na jego wykładach słuchacze zapewne dość często miewali uśmiech na twarzy.

Wybrane tytuły kazań:

„Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam mówili słowo Boże, których obcowania koniec upatrując, naśladujcie wiary ich” – Hebr. 13:7.

Są w historii chrześcijaństwa postacie niezwykłe, które swym oddaniem dla Słowa Bożego zasłużyły sobie na trwałe miejsce w pamięci wszystkich naśladowców Jezusa. Niewątpliwie do osób takich należy Benjamin H. Barton. Był pilnym i wnikliwym studentem Pisma Świętego, o czym łatwo można się przekonać czytając jego zapiski. Ale przede wszystkim, jak wynika z relacji znających go osób, był niezwykle lubianym mówcą, a to prawdopodobnie dlatego, że przemawiał otwartym sercem. Inspiracje do swych rozważań czerpał nie tylko z Biblii, ale także z bogatego doświadczenia życiowego.

Mówienie o „bogatym doświadczeniu” brzmi o tyle niezwykle, że swą publiczną służbę kaznodziejską rozpoczął mając zaledwie 31 lat, a zakończył przedwczesną śmiercią w wieku 41 lat. Można powiedzieć, że dosłownie „spalił się” na ołtarzu Słowa Bożego. Dlatego tak dobrze pasuje do niego zapis przytoczonego powyżej wersetu: „Których koniec obcowania upatrując, naśladujcie wiary ich”.

Czytając strony zbioru „Echa pielgrzyma”, można prześledzić ostatnie dziesięć lat życia br. Bartona – „koniec obcowania” wielkiego „wodza” ruchu studentów Pisma Świętego.

Fragment kazania Benjamina H. Bartona pt. Choroby duchowe – ich przyczyny i leczenie:

Niestrawność: Można by rzec dwa słowa o kłopotach z żołądkiem. Mamy problemy zarówno z naturalnym, jak i z duchowym trawieniem. Wiadomo, że jest wiele form fizycznej niestrawności, podobnie też – wiele jest rodzajów niestrawności duchowej. Istnieje pewna bardzo powszechna forma niestrawności (...) człowiek nie przyswaja niczego z wyjątkiem mleka. (...) Niektórzy spośród Pańskiego ludu mają podobną formę duchowej niestrawności – nie mogą spożywać niczego prócz mleka; nie chcą słyszeć o niczym innym jak tylko o wierze i pokucie, a jeśli pójdziesz i opowiesz im o restytucji lub o jakichś innych chwalebnych sprawach, powiedzą ci: »O, nie mogę tego słuchać; nie mogę tego przyjąć, mam niestrawność, jestem na diecie mlecznej«. Przykro mi z ich powodu.

Jest też inna forma niestrawności, dokładnie przeciwna do powyższej. Chodzi o taki rodzaj naturalnej niestrawności, gdy pacjent może spożywać wszystko z wyjątkiem mleka (...). Spotykamy takich, co mają ów rodzaj niestrawności i mogą przyjmować wszystko prócz mleka Słowa Bożego. Nie chcą rozmawiać o niczym innym, jak tylko o czasie proroczym, o obrazach i cieniach, o Księdze Objawienia. A gdy przychodzą na zebranie i dowiadują się, że tematem będzie miłość Boża, stwierdzają: »Właściwie to mogłem zostać w domu i czytać Objawienie«. Jest to forma duchowej niestrawności. Nie chcielibyśmy jej posiadać. Chcemy należeć do tych, których stan duchowego żołądka pozwala doceniać zarówno mleko Słowa, jak i twarde potrawy mięsne. Zwracajmy uwagę na to, aby nasza duchowa strawa była czysta, ale jeśli jest czysta, a nie z domieszkami tradycji, wówczas bądźmy zadowoleni i cieszmy się nią, niezależnie od tego, czy jest to pokarm mleczny, czy mięsny.

Benjamin H. Barton (1874-1916)

Dorastał w Pensylwanii. W latach 1890-94 uczęszczał do Franklin Institute Drawing School w Filadelfii, uzyskując dyplom architekta. W 1895 r. ofiarował się Bogu i porzucił pracę zawodową, by całkowicie oddać się usłudze Ewangelii. Jego poświęcenie zostało prędko zauważone.

W 1906 roku C. T. Russell wysłał go z kaznodziejską wizytą do Wielkiej Brytanii. Od tamtego czasu aż do śmierci usługiwał jako mówca objeżdżający zbory badaczy Pisma Świętego w Stanach Zjednoczonych oraz Kanadzie. Wygłaszał też kazania na ogólnokrajowych zjazdach Międzynarodowego Stowarzyszenia Badaczy Pisma Świętego. Wielkim utrudnieniem w jego usłudze była poważna wada wzroku, która praktycznie uniemożliwiała mu czytanie. Materiał do swych licznych rozważań czerpał za to z rozmów prowadzonych w domach i zborach, które odwiedzał.

W trakcie podróży na Zachód poważnie zachorował. Pomimo nalegań braci i lekarzy nie przerwał usługi, nie chcąc zawieść tych, którzy czekali na jego wizytę. W rezultacie zmarł w Portland w wieku zaledwie 41 lat. Mowę pogrzebową w Filadelfii wygłosił C. T. Russell.

Wydawnictwo „Straż”, Białogard 2013
Oryginalne wydanie angielskie: „Pilgrim Echoes”
Portland Area Bible Students, 2010